Schip der zielen

Zit de aanleg tot moorden in je genen? Of zijn het toch de omstandigheden waardoor je op een onvoorzien moment een ander doodt? Die vraag achtervolgt Louise Reydon-Joubert –zelf kort ze haar naam af tot LRJ– jarenlang. De zelfstandige vrouw, telg uit een oud Frans geslacht, beneemt meermaals een ander het leven. De lezer ziet de moorden in ‘Schip der zielen’ van Kate Mosse soms voor ogen gebeuren, maar vindt in iedere situatie wel aanleiding om mild te oordelen. De opperconsul van Gran Canaria vonnist echter anders. Schuldig of onschuldig, Reydon-Joubert moet hangen. Haar ‘zedeloos gedrag’ en voor de 17e eeuw ongewone mondigheid pleiten immers tegen haar. Dat de veroordeelde onschuldig pleit, verandert het oordeel van de inquisitie niet. Die staart zich blind op de moord die Reydon-Joubert níét pleegde, maar laat de moorden die ze en passant bekent buiten beschouwing.

In ‘Schip der zielen’ gebeurt namelijk veel. Heel veel.

Het is een fragment dat tot nadenken stemt – en tegelijkertijd maar één moment in een bonte reeks van aaneenschakelingen. In ‘Schip der zielen’ gebeurt namelijk veel. Heel veel. De hoofdpersoon worstelt met traumatische herinneringen, kan haar lot als vrouw in het VOC-tijdperk niet accepteren, wordt verliefd op haar protegé die vervolgens ook nog eens vrouw blijkt te zijn en transformeert van een waardige, zelfbewuste en schatrijke dame in een felle, getormenteerde bestrijdster van slavenhandelaren.

(Deze recensie verscheen in het Reformatorisch Dagblad van 5 september 2023. Lees de hele recensie hier.)